یکی پیر بد مرزبان هری

پسندیده و دیده ازهر دی

جهاندیده ای نام او بود ماخ

سخن دان و با فر و با یال و شاخ

بپرسیدمش تا چه داری بیاد

ز هرمز که بنشست بر تخت داد

چنین گفت پیرخراسان که شاه

چو بنشست بر نامور پیشگاه

نخست آفرین کرد بر کردگار

توانا و داننده روزگار

دگر گفت ما تخت نامی کنیم

گرانمایگان را گرامی کنیم

جهان را بداریم در زیر پر

چنان چون پدر داشت با داد و فر

گنه کردگانرا هراسان کنیم

ستم دیدگان را تن آسان کنیم

ستون بزرگیست آهستگی

همان بخشش و داد و شایستگی

بدانید کز کردگار جهان

بد و نیک هرگز نماند نهان

نیاگان ما تاجداران دهر

که از دادشان آفرین بود بهر

نجستند جز داد و بایستگی

بزرگی و گردی و شایستگی

ز کهتر پرستش ز مهتر نواز

بداندیش را داشتن در گداز

بهرکشوری دست و فرمان مراست

توانایی و داد و پیمان مراست

کسی را که یزدان کند پادشا

بنازد بدو مردم پارسا

که سرمایه شاه بخشایشست

زمانه ز بخشش بسایشست

به درویش برمهربانی کنیم

بپرمایه بر پاسبانی کنیم

هرآنکس که ایمن شد از کار خویش

برما چنان کرد بازار خویش

شما را بمن هرچ هست آرزوی

مدارید راز از دل نیکخوی

ز چیزی که دلتان هراسان بود

مرا داد آن دادن آسان بود

هرآنکس که هست از شما نیکبخت

همه شاد باشید زین تاج وتخت

میان بزرگان درخشش مراست

چوبخشایش داد و بخشش مراست

شما مهربانی بافزون کنید

ز دل کینه و آز بیرون کنید

هر آنکس که پرهیز کرد از دو کار

نبیند دو چشمش بد روزگار

بخشنودی کردگار جهان

بکوشید یکسر کهان و مهان

دگر آنک مغزش بود پرخرد

سوی ناسپاسی دلش ننگرد

چو نیکی فزایی بروی کسان

بود مزد آن سوی تو نارسان

میامیز با مردم کژ گوی

که او را نباشد سخن جز بروی

وگر شهریارت بود دادگر

تو بر وی بسستی گمانی مبر

گر ای دون که گویی نداند همی

سخنهای شاهان بخواند همی

چو بخشایش از دل کند شهریار

تو اندر زمین تخم کژی مکار

هرآنکس که او پند ما داشت خوار

بشوید دل از خوبی روزگار

چوشاه از تو خشنود شد راستیست

وزو سر بپیچی درکاستیست

درشتیش نرمیست در پند تو

بجوید که شد گرم پیوند تو

ز نیکی مپرهیز هرگز به رنج

مکن شادمان دل به بیداد گنج

چو اندر جهان کام دل یافتی

رسیدی بجایی که بشتافتی

چو دیهیم هفتاد بر سرنهی

همه گرد کرده به دشمن دهی

بهر کار درویش دارد دلم

نخواهم که اندیشه زو بگسلم

همی خواهم از پاک پروردگار

که چندان مرا بر دهد روزگار

که درویش را شاد دارم به گنج

نیارم دل پارسا را به رنج

هرآنکس که شد در جهان شاه فش

سرش گردد از گنج دینار کش

سرش را بپیچم ز کندواری

نباید که جوید کسی مهتری

چنین است انجام و آغاز ما

سخن گفتن فاش و هم راز ما

درود جهان آفرین برشماست

خم چرخ گردان زمین شماست

چو بشنید گفتار او انجمن

پر اندیشه گشتند زان تن بتن

سرگنج داران پر از بیم گشت

ستمکاره را دل به دو نیم گشت

خردمند ودرویش زان هرک بود

به دل ش اندرون شادمانی فزود

چنین بود تا شد بزرگیش راست

هرآن چیز درپادشاهی که خواست

برآشفت وخوی بد آورد پیش

به یکسو شد از راه آیین وکیش

هرآنکس که نزد پدرش ارجمند

بدی شاد و ایمن زبیم گزند

یکایک تبه کردشان بی گناه

بدین گونه بد رای و آیین شاه

سه مرد از دبیران نوشین روان

یکی پیر ودانا و دیگر جوان

چو ایزد گشسب و دگر برزمهر

دبیر خردمند با فر وچهر

سه دیگر که ماه آذرش بود نام

خردمند و روشن دل و شادکام

برتخت نوشین روان این سه پیر

چو دستور بودند وهمچون وزیر

همی خواست هرمز کزین هرسه مرد

یکایک برآرد بناگاه گرد

همی بود ز ایشان دلش پرهراس

که روزی شوند اندرو ناسپاس

بایزد گشسب آن زمان دست آخت

به بیهوده بربند و زندانش ساخت

دل موبد موبدان تنگ شد

رخانش ز اندیشه بی رنگ شد

که موبد بد وپاک بودش سرشت

بمردی ورا نام بد زردهشت

ازان بند ایزدگشسب دبیر

چنان شد که دل خسته گردد به تیر

چو روزی برآمد نبودش زوار

نه خورد ونه پوشش نه انده گسار

ز زندان پیامی فرستاد دوست

به موبد که ای بنده را مغز و پوست

منم بی زواری به زندان شاه

کسی را به نزدیک من نسیت راه

همی خوردنی آرزوی آیدم

شکم گرسنه رنج بفزایدم

یکی خوردنی پاک پیشم فرست

دوایی بدین درد ریشم فرست

دل موبد از درد پیغام اوی

غمی گشت زان جای و آرام اوی

چنان داد پاسخ که از کار بند

منال ار نیاید به جانت گزند

ز پیغام اوشد دلش پرشکن

پراندیشه شد مغزش از خویشتن

به زاندان فرستاد لختی خورش

بلرزید زان کار دل در برش

همی گفت کاکنون شود آگهی

بدین ناجوانمرد بی فرهی

که موبد به زندان فرستاد چیز

نیرزد تن ما برش یک پشیز

گزند آیدم زین جهاندار مرد

کند برمن از خشم رخساره زرد

هم از بهر ایزد گشسب دبیر

دلش بود پیچان و رخ چون زریر

بفرمود تا پاک خوالیگرش

به زندان کشد خوردنیها برش

ازان پس نشست از بر تازی اسب

بیامد به نزدیک ایزد گشسب

گرفتند مر یکدگر را کنار

پر از درد ومژگان چو ابر بهار

ز خوی بد شاه چندی سخن

همی رفت تا شد سخنها کهن

نهادند خوان پیش ایزدگشسب

گرفتند پس واژ و برسم بدست

پس ایزد گشسب آنچ اندرز بود

به زمزم همی گفت و موبد شنود

ز دینار وز گنج وز خواسته

هم از کاخ و ایوان آراسته

به موبد چنین گفت کای نامجوی

چو رفتی از ایدر به هرمزد گوی

که گر سرنپیچی ز گفتار من

براندیشی از رنج و تیمار من

که از شهریاران توخورده ام

تو را نیز در بر بپرورده ام

بدان رنج پاداش بند آمدست

پس از رنج بیم گزند آمدست

دلی بیگنه پرغم ای شهریار

به یزدان نمایم به روز شمار

چوموبد سوی خانه شد در زمان

ز کارآگهان رفت مردی دمان

شنیده یکایک بهرمزد گفت

دل شاه با رای بد گشت جفت

ز ایزد گشسب آنگهی شد درشت

به زندان فرستاد و او را بکشت

سخنهای موبد فراوان شنید

بروبر نکرد ایچ گونه پدید

همی راند اندیشه برخوب و زشت

سوی چاره کشتن زردهشت

بفرمود تا زهر خوالیگرش

نهانی برد پیش دریک خورش

چو موبد بیامد بهنگام بار

به نزدیکی نامور شهریار

بدو گفت کامروز ز ایدر مرو

که خوالیگری یافتستیم نو

چو بنشست موبد نهادند خوان

ز موبد بپالود رنگ رخان

بدانست کان خوان زمان ویست

همان راستی در گمان ویست

خورشها ببردند خوالیگران

همی خورد شاه از کران تا کران

چو آن کاسه زهر پیش آورید

نگه کرد موبد بدان بنگرید

بران بدگمان شد دل پاک اوی

که زهرست بر خوان تریاک اوی

چوهرمز نگه کرد لب را ببست

بران کاسه زهر یازید دست

بران سان که شاهان نوازش کنند

بران بندگان نیز نازش کنند

ازان کاسه برداشت مغز استخوان

بیازید دست گرامی بخوان

به موبد چنین گفت کای پاک مغز

تو راکردم این لقمهٔ پاک ونغز

دهن بازکن تا خوری زین خورش

کزین پس چنین باشدت پرورش

بدو گفت موبد به جان و سرت

که جاوید بادا سر وافسرت

کزین نوشه خوردن نفرماییم

به سیری رسیدم نیفزاییم

بدو گفت هرمز به خورشید وماه

به پاکی روان جهاندار شاه

که بستانی این نوشه ز انگشت من

برین آرزو نشکنی پشت من

بدو گفت موبد که فرمان شاه

بیامد نماند مرا رای و راه

بخورد و ز خوان زار و پیچان برفت

همی راند تا خانهٔ خویش تفت

ازان خوردن ز هر باکس نگفت

یکی جامه افگند ونالان بخفت

بفرمود تا پای زهر آورند

ازان گنجها گر ز شهر آورند

فرو خورد تریاک و نامد به کار

ز هرمز به یزدان بنالید زار

یکی استواری فرستاد شاه

بدان تا کند کار موبد نگاه

که آن زهرشد بر تنش کارگر

گر اندیشهٔ ما نیامد ببر

فرستاده را چشم موبد بدید

سرشکش ز مژگان برخ بر چکید

بدو گفت رو پیش هرمزد گوی

که بختت ببر گشتن آورد روی

بدین داوری نزد داور شویم

بجایی که هر دو برابر شویم

ازین پس تو ایمن مشو از بدی

که پاداش پیش آیدت ایزدی

تو پدرود باش ای بداندیش مرد

بد آید برویت ز بد کارکرد

چو بشنید گریان بشد استوار

بیاورد پاسخ بر شهریار

سپهبد پشیمان شد از کار اوی

بپیچید ازان راست گفتار اوی

مر آن درد را راه چاره ندید

بسی باد سرد از جگر برکشید

بمرد آن زمان موبد موبدان

برو زار وگریان شده بخردان

چنینست کیهان همه درد و رنج

چه یازد بتاج وچه نازی به گنج

که این روزگار خوشی بگذرد

زمانه نفس را همی بشمرد

چوشد کار دانا بزاری به سر

همه کشور از درد زیر و زبر

جهاندار خونریز و ناسازگار

نکرد ایچ یاد از بد روزگار

میان تنگ خون ریختن را ببست

به بهرام آذرمهان آخت دست

چوشب تیره تر شد مر او را بخواند

به پیش خود اندر به زانو نشاند

بدو گفت خواهی که ایمن شوی

نبینی ز من تیزی و بدخوی

چو خورشید بر برج روشن شود

سرکوه چون پشت جوشن شود

تو با نامداران ایران بیای

همی باش در پیش تختم بپای

ز سیمای برزینت پرسم سخن

چو پاسخ گزاری دلت نرم کن

بپرسم که این دوستار توکیست

بدست ار پرستنده ایزدیست

تو پاسخ چنین ده که این بدتنست

بداندیش وز تخم آهرمنست

وزان پس ز من هرچ خواهی بخواه

پرستنده و تخت و مهر و کلاه

بدو گفت بهرام کایدون کنم

ازین بد که گفتی صدافزون کنم

بسیمای برزین که بود از مهان

گزین پدرش آن چراغ جهان

همی ساخت تا چاره ای چون کند

که پیراهن مهر بیرون کند

چو پیدا شد آن چادر عاج گون

خور از بخش دوپیکر آمد برون

جهاندار بنشست بر تخت عاج

بیاویختند آن بهاگیر تاج

بزرگان ایران بران بارگاه

شدند انجمن تا بیامد سپاه

ز در پرده برداشت سالار بار

برفتند یکسر بر شهریار

چو بهرام آذرمهان پیشرو

چو سیمان برزین و گردان نو

نشستند هریک به آیین خویش

گروهی ببودند بر پای پیش

به بهرام آذرمهان گفت شاه

که سیمای برزین بدین بارگاه

سزاوار گنجست اگر مرد رنج

که بدخواه زیبا نباشد به گنج

بدانست بهرام آذرمهان

که آن پرسش شهریار جهان

چگونست وآن راپی و بیخ چیست

کزان بیخ اورا بباید گریست

سرانجام جز دخمهٔ بی کفن

نیابد ازین مهتر انجمن

چنین داد پاسخ که ای شاه راد

زسیمای بر زین مکن ای یاد

که ویرانی شهر ایران ازوست

که مه مغز بادش بتن بر مه پوست

نگوید سخن جز همه بتری

بر آن بتری بر کند داوری

چو سیمای برزین شنید این سخن

بدو گفت کای نیک یار کهن

ببد برتن من گوایی مده

چنین دیو را آشنایی مده

چه دیدی ز من تا تو یار منی

ز کردار و گفتار آهرمنی

بدو گفت بهرام آذرمهان

که تخمی پراگنده ای در جهان

کزان بر نخستین توخواهی درود

از آتش نیابی مگر تیره دود

چو کسری مرا و تو را پیش خواند

بر تخت شاهنشهی برنشاند

ابا موبد موبدان برزمهر

چوایزدگشسب آن مه خوب چهر

بپرسید کین تخت شاهنشهی

کرا زیبد و کیست با فرهی

بکهتر دهم گر به مهتر پسر

که باشد بشاهی سزاوارتر

همه یکسر از جای برخاستیم

زبان پاسخش را بیاراستیم

که این ترکزاده سزاوارنیست

بشاهی کس او را خریدار نیست

که خاقان نژادست و بد گوهرست

ببالا و دیدار چون مادرست

تو گفتی که هرمز بشاهی سزاست

کنون زین سزا مر تو را این جزاست

گوایی من از بهر این دادمت

چنین لب به دشنام بگشادمت

ز تشویر هرمز فروپژمرید

چو آن راست گفتار او را شنید

به زندان فرستادشان تیره شب

وز ایشان ببد تیز بگشاد لب

سیم شب چو برزد سر از کوه ماه

ز سیمای برزین بپردخت شاه

به زندان دزدان مر او را بکشت

ندارد جز از رنج و نفرین بمشت

چو بهرام آذرمهان آن شنید

که آن پاکدل مرد شد ناپدید

پیامی فرستاد نزدیک شاه

که ای تاج تو برتر از چرخ ماه

تو دانی که من چند کوشیده ام

که تا رازهای تو پوشیده ام

به پیش پدرت آن سزاوار شاه

نبودم تو را جز همه نیکخواه

یکی پند گویم چوخوانی مرا

بر تخت شاهی نشانی مرا

تو را سودمندیست از پند من

به زندان بمان یک زمان بند من

به ایران تو راسودمندی بود

خردمند را بی گزندی بود

پیامش چو نزدیک هرمز رسید

یکی رازدار از میان برگزید

که بهرام را پیش شاه آورد

بدان نامور بارگاه آورد

شب تیره بهرام را پیش خواند

به چربی سخن چند با او براند

بدو گفت برگوی کان پند چیست

که ما را بدان روزگار بهیست

چنین داد پاسخ که در گنج شاه

یکی ساده صندوق دیدم سیاه

نهاده به صندوق در حقه ای

بحقه درون پارسی رقعه ای

نبشتست بر پرنیان سپید

بدان باشد ایرانیان را امید

به خط پدرت آن جهاندار شاه

تو را اندران کرد باید نگاه

چوهرمز شنید آن فرستاد کس

به نزدیک گنجور فریادرس

که در گنجهای پدر بازجوی

یکی ساده صندوق و مهری بروی

بران مهر بر نام نوشین روان

که جاوید بادا روانش جوان

هم اکنون شب تیره پیش من آر

فراوان بجستن مبر روزگار

شتابید گنجور و صندوق جست

بیاورد پویان به مهر درست

جهاندار صندوق را برگشاد

فراوان ز نوشین روان کرد یاد

به صندوق در حقه با مهر دید

شتابید وزو پرنیان برکشید

نگه کرد پس خط نوشین روان

نبشته بران رقعهٔ پرنیان

که هرمز بده سال و بر سر دوسال

یکی شهریاری بود بی همال

ازان پس پرآشوب گردد جهان

شود نام و آواز او درنهان

پدید آید ازهرسویی دشمنی

یکی بدنژادی وآهرمنی

پراگنده گردد ز هر سو سپاه

فروافگند دشمن او را ز گاه

دو چشمش کند کور خویش زنش

ازان پس برآرند هوش از تنش

به خط پدر هرمز آن رقعه دید

هراسان شد و پرنیان برکشید

دوچشمش پر از خون شد و روی زرد

ببهرام گفت ای جفاپیشه مرد

چه جستی ازین رقعه اندرهمی

بخواهی ربودن ز من سرهمی

بدو گفت بهرام کای ترک زاد

به خون ریختن تا نباشی تو شاد

توخاقان نژادی نه از کیقباد

که کسری تو را تاج بر سر نهاد

بدانست هرمز که او دست خون

بیازد همی زنده بی رهنمون

شنید آن سخن های بی کام را

به زندان فرستاد بهرام را

دگر شب چو برزد سر از کوه ماه

به زندان دژ آگاه کردش تباه

نماند آن زمان بر درش بخردی

همان رهنمائی و هم موبدی

ز خوی بد آید همه بدتری

نگر تا سوی خوی بد ننگری

وزان پس نبد زندگانیش خوش

ز تیمار زد بر دل خویش تش

بسالی با صطخر بودی دو ماه

که کوتاه بودی شبان سیاه

که شهری خنک بود و روشن هوا

از آنجا گذشتن نبودی روا

چوپنهان شدی چادر لاژورد

پدید آمدی کوه یاقوت زرد

منادیگری برکشیدی خروش

که این نامداران با فر و هوش

اگر کشتمندی شود کوفته

وزان رنج کارنده آشوفته

وگر اسب در کشت زاری رود

کس نیز بر میوه داری رود

دم و گوش اسبش بباید برید

سر دزد بردار باید کشید

بدو ماه گردان بدی درجهان

بدو نیکویی زو نبودی نهان

بهر کشوری داد کردی چنین

ز دهقان همی یافتی آفرین

پسر بد مر او را گرامی یکی

که از ماه پیدا نبود اندکی

مر او را پدر کرده پرویز نام

گهش خواندی خسرو شادکام

نبودی جدا یک زمان از پدر

پدر نیز نشگیفتی از پسر

چنان بد که اسبی ز آخر بجست

که بد شاه پرویز را بر نشست

سوی کشتمند آمد اسب جوان

نگهبان اسب اندر آمد دوان

بیامد خداوند آن کشت زار

به پیش موکل بنالید زار

موکل بدو گفت کین اسب کیست

که بر دم و گوشش بباید گریست

خداوند گفت اسب پرویز شاه

ندارد همی کهترانرا نگاه

بیامد موکل بر شهریار

بگفت آنچ بشنید از کشت زار

بدو گفت هرمز برفتن بکوش

ببر اسب را در زمان دم و گوش

زیانی که آمد بران کشتمند

شمارش بباید شمردن که چند

ز خسرو زیان باز باید ستد

اگر صد زیانست اگر پانصد

درمهای گنجی بران کشت زار

بریزند پیش خداوند کار

چو بشنید پرویز پوزش کنان

برانگیخت از هر سویی مهتران

بنزد پدر تا ببخشد گناه

نبرد دم وگوش اسب سیاه

برآشفت ازان پس برو شهریار

بتندی بزد بانگ بر پیشکار

موکل شد از بیم هرمز دوان

بدان کشت نزدیک اسب جوان

بخنجر جداکرد زو گوش و دم

بران کشت زاری که آزرد سم

همان نیز تاوان بدان دادخواه

رسانید خسرو بفرمان شاه

وزان پس بنخچیر شد شهریار

بیاورد هر کس فراوان شکار

سواری ردی مرد کنداوری

سپهبدنژادی بلند اختری

بره بر یکی رز پراز غوره دید

بفرمود تاکهتر اندر دوید

ازان خوشهٔ چند ببردی و برد

بایوان و خوالیگرش را سپرد

بیامد خداوندش اندر زمان

بدان مرد گفت ای بد بدگمان

نگهبان این رز نبودی به رنج

نه دینار دادی بها را نه گنج

چرا رنج نابرده کردی تباه

بنالم کنون از تو در پیش شاه

سوار دلاور ز بیم زیان

بزودی کمر بازکرد از میان

بدو داد پرمایه زرین کمر

بهر مهره ای در نشانده گهر

خداوند رز چون کمر دید گفت

که کردار بد چند باید نهفت

تو با شهریار آشنایی مکن

خریده نداری بهایی مکن

سپاسی نهم بر تو بر زین کمر

بپیچی اگر بشنود دادگر

یکی مرد بد هرمز شهریار

به پیروزی اندر شده نامدار

بمردی ستوده بهرانجمن

که از رزم هرگز ندیدی شکن

که هم دادده بود و هم دادخواه

کلاه کیی برنهاده بماه

نکردی بشهر مداین درنگ

دلاور سری بود با نام وننگ

بهار و تموز و زمستان وتیر

نیاسود هرمز یل شیرگیر

همی گشت گرد جهان سر به سر

همی جست در پادشاهی هنر

چو ده سال شد پادشاهیش راست

ز هرکشور آواز بدخواه خاست

بیامد ز راه هری ساوه شاه

ابا پیل و با کوس و گنج و سپاه

گر از لشکر ساوه گیری شمار

برو چارصد بار بشمر هزار

ز پیلان جنگی هزار و دویست

توگفتی مگر برزمین راه نیست

ز دشت هری تا در مرورود

سپه بود آگنده چون تار و پود

وزین روی تا مرو لشکر کشید

شد از گرد لشکر زمین ناپدید

بهر مز یکی نامه بنوشت شاه

که نزدیک خود خوان ز هر سو سپاه

برو راه این لشکر آباد کن

علف سازو از تیغ ما یادکن

برین پادشاهی بخواهم گذشت

بدریا سپاهست و بر کوه و دشت

چو برخواند آن نامه را شهریار

بپژمرد زان لشکر بی شمار

وزان روی قیصر بیامد ز روم

به لشکر بزیر اندر آورد بوم

سپه بود رومی عدد صد هزار

سواران جنگ آور و نامدار

ز شهری که بگرفت نوشین روان

که از نام او بود قیصر نوان

بیامد ز هر کشوری لشکری

به پیش اندرون نامور مهتری

سپاهی بیامد ز راه خزر

کز ایشان سیه شد همه بوم و بر

جهاندیده بدال درپیش بود

که با گنج و با لشکر خویش بود

ز ارمینیه تا در اردبیل

پراگنده شد لشکرش خیل خیل

ز دشت سواران نیزه گزار

سپاهی بیامد فزون از شمار

چوعباس و چو حمزه شان پیشرو

سواران و گردن فرازان نو

ز تاراج ویران شد آن بوم ورست

که هرمز همی باژ ایشان بجست

بیامد سپه تابه آب فرات

نماند اندر آن بوم جای نبات

چو تاریک شد روزگار بهی

ز لشکر بهرمز رسید آگهی

چو بشنید گفتار کارآگهان

به پژمرد شاداب شاه جهان

فرستاد و ایرانیان را بخواند

سراسر همه کاخ مردم نشاند

برآورد رازی که بود از نهفت

بدان نامداران ایران بگفت

که چندین سپه روی به ایران نهاد

کسی در جهان این ندارد بیاد

همه نامداران فرو ماندند

ز هر گونه اندیشه ها راندند

بگفتند کای شاه با رای و هوش

یکی اندرین کار بگشای گوش

خردمند شاهی و ما کهتریم

همی خویشتن موبدی نشمریم

براندیش تا چارهٔ کار چیست

برو بوم ما را نگهدار کیست

چنین گفت موبد که بودش وزیر

که ای شاه دانا و دانش پذیر

سپاه خزر گر بیاید به جنگ

نیابند جنگی زمانی درنگ

ابا رومیان داستانها زنیم

زبن پایه تازیان برکنیم

ندارم به دل بیم ازتازیان

که ازدیدشان دیده دارد زیان

که هم مارخوارند وهم سوسمار

ندارند جنگی گه کارزار

تو را ساوه شاهست نزدیکتر

وزو کار ما نیز تاریکتر

ز راه خراسان بود رنج ما

که ویران کند لشکر و گنج ما

چو ترک اندر آید ز جیحون به جنگ

نباید برین کار کردن درنگ

به موبد چنین گفت جوینده راه

که اکنون چه سازیم با ساوه شاه

بدو گفت موبد که لشکر بساز

که خسرو به لشکر بود سرفراز

عرض را بخوان تا بیارد شمار

که چندست مردم که آید به کار

عرض با جریده به نزدیک شاه

بیامد بیاورد بی مر سپاه

شمار سپاه آمدش صد هزار

پیاده بسی در میان سوار

بدو گفت موبد که با ساوه شاه

سزد گر نشوریم با این سپاه

مگر مردمی جویی و راستی

بدور افگنی کژی و کاستی

رهانی سر کهتر آنرا ز بد

چنان کز ره پادشاهان سزد

شنیدستی آن داستان بزرگ

که ارجاسب آن نامدارسترگ

بگشتاسب و لهراسب از بهر دین

چه بد کرد با آن سواران چین

چه آمد ز تیمار برشهر بلخ

که شد زندگانی بران بوم تلخ

چنین تا گشاده شد اسفندیار

همی بود هر گونه کارزار

ز مهتر بسال ار چه من کهترم

ازو من باندیشه بر بگذرم

به موبد چنین گفت پس شهریار

که قیصر نجوید ز ما کارزار

همان شهرها راکه بگرفت شاه

سپارم بدو بازگردد ز راه

فرستاده ای جست گرد و دبیر

خردمند و گویا و دانش پذیر

به قیصر چنین گوی کزشهر روم

نخواهم دگر باژ آن مرز و بوم

تو هم پای در مرز ایران منه

چو خواهی که مه باشی و روزبه

فرستاده چون پیش قیصر رسید

بگفت آنچ از شاه ایران شنید

ز ره بازگشت آن زمان شاه روم

نیاورد جنگ اندران مرز و بوم

سپاهی از ایرانیان برگزید

که از گردشان روز شد ناپدید

فرستادشان تا بران بوم و بر

به پای اندر آرند مرز خزر

سپهدارشان پیش خراد بود

که با فر و اورنگ و با داد بود

چو آمد بار مینیه در سپاه

سپاه خزر برگرفتند راه

وز ایشان فراوان بکشتند نیز

گرفتند زان مرز بسیار چیز

چو آگاهی آمد به نزدیک شاه

که خراد پیروز شد با سپاه

بجز کینهٔ ساوه شاهش نماند

خرد را به اندیشه اندر نشاند

یکی بنده بد شاه را شادکام

خردمند و بینا و نستوه نام

به شاه جهان گفت انوشه بدی

ز تو دور بادا همیشه بدی

بپرسید باید ز مهران ستاد

که از روزگاران چه دارد بیاد

به کنجی نشستست با زند و است

زامید گیتی شده پیروسست

بدین روزگاران بر او شدم

یکی روز ویک شب بر او بدم

همی گفت او را من از ساوه شاه

ز پیلان جنگی و چندان سپاه

چنین داد پاسخ چو آمد سخن

ازان گفته روزگار کهن

بپرسیدم از پیر مهران ستاد

که از روزگاران چه داری بیاد

چنین داد پاسخ که شاه جهان

اگر پرسدم بازگویم نهان

شهنشاه فرمود تا در زمان

بشد نزد او نامداری دمان

تن پیر ازان کاخ برداشتند

به مهد اندرون تیز بگذاشتند

چو آمد برشاه مرد کهن

دلی پر زدانش سری پرسخن

بپرسید هرمز ز مهران ستاد

کزین ترک جنگی چه داری بیاد

چنین داد پاسخ بدو مرد پیر

که ای شاه گوینده ویادگیر

بدانگه کجا مادرت راز چین

فرستاد خاقان به ایران زمین

بخواهندگی من بدم پیشرو

صدو شست مرد از دلیران گو

پدرت آن جهاندار دانا و راست

ز خاقان پرستارزاده نخواست

مرا گفت جز دخت خاتون مخواه

نزیبد پرستار در پیشگاه

برفتم به نزدیک خاقان چین

به شاهی برو خواندم آفرین

ورا دختری پنج بد چون بهار

سراسر پر از بوی و رنگ و نگار

مرا در شبستان فرستاد شاه

برفتم بران نامور پیشگاه

رخ دختران را بیاراستند

سر زلف بر گل بپیراستند

مگر مادرت بر سر افسر نداشت

همان یاره و طوق وگوهر نداشت

از ایشان جز او دخت خاتون نبود

به پیرایه و رنگ وافسون نبود

که خاتون چینی ز فغفور بود

به گوهر زکردار بد دور بود

همی مادرش را جگر زان بخست

که فرزند جایی شود دوردست

دژم بود زان دختر پارسا

گسی کردن از خانهٔ پادشا

من او را گزین کردم از دختران

نگه داشتم چشم زان دیگران

مرا گفت خاتون که دیگر گزین

که هر پنج خوبند و با آفرین

مرا پاسخ این بد که این بایدم

چو دیگر گزینم گزند آیدم

فرستاد و کنداوران را بخواند

برتخت شاهی به زانو نشاند

بپرسش گرفت اختر دخترش

که تا چون بود گردش اخترش

ستاره شمر گفت جز نیکویی

نبینی وجز راستی نشنوی

ازین دخت و از شاه ایرانیان

یکی کودک آید چو شیر ژیان

ببالا بلند و ببازوی ستبر

به مردی چو شیر و ببخشش ابر

سیه چشم و پر خشم و نابردبار

پدر بگذرد او بود شهریار

فراوان ز گنج پدر بر خورد

بسی روزگاران ببد نشمرد

وزان پس یکی شاه خیزد سترگ

ز ترکان بیارد سپاهی بزرگ

بسازد که ایران و شهریمن

سراسر بگیرد بران انجمن

ازو شاه ایران شود دردمند

بترسد ز پیروز بخت بلند

یکی کهتری باشدش دوردست

سواری سرافراز مهترپرست

ببالا دراز و به اندام خشک

به گرد سرش جعد مویی چومشک

سخن آوری جلد و بینی بزرگ

سه چرده و تندگوی و سترگ

جهانجوی چوبینه دارد لقب

هم از پهلوانانشان باشد نسب

چو این مرد چاکر باندک سپاه

ز جایی بیاید به درگاه شاه

مرین ترک را ناگهان بشکند

همه لشکرش را بهم برزند

چو بشنید گفت ستاره شمر

ندیدم ز خاقان کسی شادتر

به نوشین روان داد پس دخترش

که از دختران او بدی افسرش

پذیرفتم او را من ازبهر شاه

چو آن کرده بد بازگشتم به راه

بیاورد چندی گهرها ز گنج

که ما یافتیم از کشیدنش رنج

همان تا لب رود جیحون براند

جهان بین خود را بکشتی نشاند

ز جیحون دلی پر ز غم بازگشت

ز فرزند با درد انباز گشت

کنون آنچ دیدم بگفتم همه

به پیش جهاندار شاه رمه

ازین کشور این مرد را باز جوی

بپوینده شاید که گویی بپوی

که پیروزی شاه بر دست اوست

بدشمن ممان این سخن گر بدوست

بگفت این و جانش برآمد ز تن

برو زار و گریان شدند انجمن

شهنشاه زو در شگفتی بماند

به مژگان همی خون دل برفشاند

به ایرانیان گفت مهران ستاد

همی داشت این راستیها بیاد

چو با من یکایک بگفت و بمرد

پسندیده جانش به یزدان سپرد

سپاسم ز یزدان کزین مرد پیر

برآمد چنین گفتن ناگزیر

نشان جست باید ز هر مهتری

اگر مهتری باشد ار کهتری

بجویید تا این بجای آورید

همه رنجها را به پای آورید

یکی مهتری نامبردار بود

که بر آخر اسب سالار بود

کجا راد فرخ بدی نام اوی

همه شادی شاه بد کام اوی

بیامد بر شاه گفت این نشان

که داد این ستوده به گردنکشان

ز بهرام بهرام پورگشسب

سواری سرافراز و پیچنده اسب

ز اندیشهٔ من بخواهد گذشت

ندیدم چنو مرزبانی به دشت

که دادی بدو بردع و اردبیل

یکی نامور گشت باکوس وخیل

فرستاد و بهرام را مژده داد

سخنهای مهران برو کرد یاد

جهانجوی پویان ز بردع برفت

ز گردنکشان لشکری برد تفت

چوبهرام تنگ اندر آمد ز راه

بفرمود تا بار دادند شاه

جهاندیده روی شهنشاه دید

بران نامدار آفرین گسترید

نگه کرد شاه اندرو یک زمان

نبودش بدو جز به نیکی گمان

نشاینهای مهران ستاد اندروی

بدید و بخندید وشد تازه روی

ازان پس بپرسید و بنواختش

یکی نامور جایگه ساختش

شب تیره چون چادر مشک بوی

بیفگند وخورشید بنمود روی

به درگاه شد مرزبان نزد شاه

گرانمایگان برگشادند راه

جهاندار بهرام را پیش خواند

به تخت از بر نامداران نشاند

بپرسید زان پس که با ساوه شاه

کنم آشتی گر فرستم سپاه

چنین داد پاسخ بدو جنگجوی

که با ساوه شاه آشتی نیست روی

گر او جنگ را خواهد آراستن

هزیمت بود آشتی خواستن

و دیگر که بدخواه گردد دلیر

چوبیند که کام توآمد بزیر

گه رزم چون بزم پیش آوری

به فرمانبری ماند این داوری

بدو گفت هرمز که پس چیست رای

درنگ آورم گر بجنبم ز جای

چنین داد پاسخ که گر بدسگال

بپیچد سر از داد بهتر به فال

چه گفت آن گرانمایهٔ نیک رای

که بیداد را نیست با داد جای

تو با دشمن بدکنش رزم جوی

که با آتش آب اندر آری به جوی

وگر خود دگرگونه باشد سخن

شهی نو گزیند سپهر کهن

چونیرو ببازوی خویش آوریم

هنر هرچ داریم پیش آوریم

نه از پاک یزدان نکوهش بود

نه شرم از یلان چون پژوهش بود

چو ناکشته ز ایراینان ده هزار

بتابیم خیره سر از کارزار

چه گوید تو را دشمن عیبجوی

که بی جنگ پیچی ز بدخواه روی

چو بر دشمنان تیرباران کنیم

کمان را چو ابر بهاران کنیم

همان تیغ و گوپال چون صدهزار

شکسته شود درصف کارزار

چون پیروزی ما نیاید پدید

دل از نیک بختی نباید کشید

وزان پس بفرمان دشمن شویم

که بی هشو و بیجان و بیتن شویم

بکوشیم با گردش آسمان

اگر درمیانه سر آرد زمان

چو گفتار بهرام بشنید شاه

بخندید و رخشنده شد پیشگاه

ز پیش جهاندار بیرون شدند

جهاندیدگان دل پر از خون شدند

ببهرام گفتند کاندر سخن

چو پرسد تو را بس دلیری مکن

سپاهست چندان ابا ساوه شاه

که بر مور و بر پیشه بستند راه

چنان چون تو گویی همی پیش شاه

که یارد بدن پهلوان سپاه

چنین گفت بهرام با مهتران

که ای نامداران و کندآوران

چو فرمان دهد نامبردار شاه

منم ساخته پهلوان سپاه

برفتند بیدار کارآگهان

هم آنگه بر شهریار جهان

سخنهای بهرام چندانک بود

بهر یک سراینده ده برفزود

شهنشاه ایران ازان شاد شد

ز تیمار آن لشکر آزاد شد

ورا کرد سالار بر لشکرش

بابر اندر آورد جنگی سرش

هرآنکس که جست از یلان نام را

سپهبد همی خواند بهرام را

سپهبد بیامد بر شهریار

که خوانم عرض را ز بهر شمار

ببینم ز لشکر که جنگی که اند

گه نام جستن درنگی که اند

بدو گفت سالار لشکر تویی

بتو باز گردد بد و نیکویی

سپهبد بشد تا عرض گاه شاه

بفرمود تا پی او شد سپاه

گزین کرد ز ایرانیان لشکری

هرآنکس که بود از سران افسری

نبشتند نام ده و دو هزار

زره دار وبر گستوانور سوار

چهل سالگون را نبشتند نام

درم و برکم و بیش ازین شد حرام

سپهبد چو بهرام بهرام بود

که در جنگ جستن ورا نام بود

یکی را کجا نام یل سینه بود

کجا سینه و دل پر از کینه بود

سرنامداران جنگیش کرد

که پیش صف آید به روز نبرد

بگرداند اسب و بگوید نژاد

کند بر دل جنگیان جنگ یاد

دگر آنک بد نام ایزدگشسب

کز آتش نه برگاشتی روی اسب

بفرمود تا گوش دارد بنه

کند میسره راست با میمنه

به پشت سپه بود همدان گشسب

کجا دم شیران گرفتی به اسب

به لشکر چنین گفت پس پهلوان

که ای نامداران روشن روان

کم آزار باشید و هم کم زیان

بدی را مبندید هرگز میان

چوخواهید کایزد بود یارتان

کند روشن این تیره بازارتان

شب تیره چون ناله کرنای

برآمد بجنبید یکسر ز جای

بران گونه رانید یکسر ستور

که گر خیزد اندر شب تیره هور

ز نیروی و آسودگی اسب و مرد

نیندیشد از روزگار نبرد

چوآگاهی آمد بر شهریار

که داننده بهرام چون ساخت کار

ز گفتار و کردار او گشت شاد

در گنج بگشاد و روزی بداد

همه گنجهای سلیح نبرد

به پارس و اهواز و در باز کرد

ز اسبان جنگ آنچ بودش یله

بشهر اندر آورد چندی گله

بفرمود تا پهلوان سپاه

بخواهد هرآنچش بباید ز شاه

چنین گفت بهرام را شهریار

که از هر دری دیده کارزار

شنیدی که با نامور ساوه شاه

چه مایه سلیحست و گنج و سپاه

هم از جنگ ترکان او روز کین

به آوردگه بر بلرزد زمین

گزیدی ز لشکر ده و دو هزار

زره دار و بر گستوانور سوار

بدین مایه مردم به روز نبرد

ندانم که چون خیزد این کار کرد

به جای جوانان شمشیرزن

چهل سالگان خواستی ز انجمن

سپهبد چنین داد پاسخ بدوی

که ای شاه نیک اختر و راست گوی

شنیدستی آن داستان مهان

که در پیش بودند شاه جهان

که چون بخت پیروز یاور بود

روا باشد ار یار کمتر بود

برین داستان نیز دارم گوا

اگر بشنود شاه فرمانروا

که کاوس کی را بهاماوران

ببستند با لشکری بی کران

گزین کرد رستم ده و دو هزار

ز شایسته مردان گرد وسوا ر

بیاورد کاوس کی را ز بند

بران نامداران نیامد گزند

همان نیز گودرز کشوادگان

سرنامداران آزادگان

به کین سیاوش ده و دو هزار

بیاورد برگستوانور سوار

همان نیز پر مایه اسفندیار

بیاو در جنگی ده و دو هزا ر

بار جاسب بر چارده کرد آنچ کرد

ازان لشکر و دز برآورد گرد

از این مایه گر لشکر افزون بود

ز مردی و از رای بیرون بود

سپهبد که لشکر فزون ازسه چار

به جنگ آورد پیچد از کار زار

دگر آنک گفتی چهل ساله مرد

ز برنا فزونتر نجوید نبرد

چهل ساله با آزمایش بود

به مردانگی در فزایش بود

بیاد آیدش مهر نان و نمک

برو گشته باشد فراوان فلک

ز گفتار بدگوی وز نام و ننگ

هراسان بود سر نپیچد ز جنگ

زبهر زن و زاده و دوده را

بپیچد روان مرد فرسوده را

جوان چیز بیند پذیرد فریب

بگاه درنگش نباشد شکیب

ندارد زن و کودک و کشت و ورز

بچیزی ندارد ز نا ارز ارز

چوبی آزمایش نیابد خرد

سرمایه کارها ننگرد

گر ای دون که ه پیروز گردد به جنگ

شود شاد وخندان وسازد درنگ

وگر هیچ پیروز شد بر تنش

نبیند جز از پشت او دشمنش

چو بشنید گفتار او شهریار

چنان تازه شد چون گل اندر بهرا

بدو گفت رو جوشن کار زار

بپوش و ز ایوان به میدان گذار

سپهبد بیامد زنزدیک شاه

کمر خواست و خفتان و درع و کلاه

برافگند برگستوان بر سمند

بفتراک بر بست پیچان کمند

جهان جوی باگوی و چوگان و تیر

به میدان خرامید خود با وزیر

سپهبد بیامد به میدان شاه

بغلتید در خاک پیش سپاه

چو دیدش جهاندار کرد آفرین

سپهبد ببوسید روی زمین

بیاورد پس شهریار آن درفش

که بد پیکرش اژدهافش بنفش

که در پیش رستم بدی روز جنگ

سبک شاه ایران گرفت آن به چنگ

چو ببسود خندان ببهرام داد

فراوان برو آفرین کرد یاد

به بهرام گفت آنک جدان من

همی خواندندش سر انجمن

کجا نام او رستم پهلوان

جهانگیر و پیروز و روشن روان

درفش ویست اینک داری بدست

که پیروزی بادی وخسروپرست

گمانم که تو رستم دیگری

به مردی و گردی و فرمانبری

برو آفرین کرد پس پهلوان

که پیروزگر باش و روشن روان

ز میدان بیامد بجای نشست

سپهبد درفش تهمتن بدست

پراگنده گشتند گردان شاه

همان شادمان پهلوان سپاه

سپیده چو برزد سر از کوه بر

پدید آمد آن زرد رخشان سپر

سپهبد بیامد بایوان شاه

بکش کرده دست اندر آن بارگاه

بدو گفت من بی بهانه شدم

بفر تو تاج زمانه شدم

یکی آرزو خواهم از شهریار

که با من فرستد یکی استوار

که تا هر کسی کو نبرد آورد

سر دشمنی زیر گرد آورد

نویسد به نامه درون نام اوی

رونده شود در جهان کام اوی

چنین گفت هر مزد که مهران دبیر

جوانست و گوینده و یادگیر

بفرمود تا با سپهبد برفت

سپهبد سوی جنگ تازید تفت

بشد لشکر از کشور طیسفون

سپهدار بهرام پیش اندرون

سپاهی خردمند و گرد و دلیر

سپهدار بیدار چون نره شیر

به موبد چنین گفت هرمز که مرد

دلیرست و شادان به دشت نبرد

ازان پس چه گویی چه شاید بدن

همه داستانها بباید زدن

بدو گفت موبد که جاوید زی

که خود جاودان زندگی را سزی

بدین برز و بالای این پهلوان

بدین تیزگفتار روشن روان

نباشد مگر شاد و پیروزگر

وزو دشمن شاه زیر و زبر

بترسم که او هم به فرجام کار

بپیچد سر از شاه پرودگار

همی درسخن بس دلیری نمود

به گفتار با شاه شیری نمود

بدو گفت هرمز که در پای زهر

میالای زهرای بداندیش دهر

چون اوگشت پیروز بر ساوه شاه

سزد گر سپارم بدو تاج وگاه

چنین باد و هرگز مبادا جز این

که او شهریاری شود به آفرین

چوموبد ز شاه این سخنها شنید

بپژمرد و لب را بدندان گزید

همی داشت اندر دل این شهریار

چنین تا بر آمد برین روزگار

ز درگه یکی راز داری بجست

که تا این سخن بازجوید درست

بدو گفت تیز از پس پهلوان

برو تا چه بینی به من بر بخوان

بیامد سخنگوی پویان ز پس

نبود آگه از کار او هیچکس

که هم راهبر بود و هم فال گوی

سرانجام هر کار گفتی بدوی

چو بهرام بیرون شد از طیسفون

همی راند با نیزه پیش اندرون

به پیش آمدش سر فروشی به راه

ازو دور بد پهلوان سپاه

یکی خوانچه بر سر به پیوسته داشت

بروبر فراوان سرشسته داشت

سپهبد برانگیخت اسب از شگفت

بنوک سنان زان سری برگرفت

همی راند تا نیزه برداشت راست

بینداخت آنرا بران سو که خواست

یکی اختری کرد زان سر به راه

کزین سان ببرم سر ساوه شاه

به پیش سپاهش به راه افگنم

همه لشکرش را بهم بر زنم

فرستادهٔ شاه چون آن بدید

پی افگند فالی چنان چون سزید

چنین گفت کین مرد پیروزبخت

بیابد به فرجام زین رنج تخت

ازان پس چو کام دل آرد بمشت

بپیچد سر از شاه و گردد درشت

بیامد برشاه و این را بگفت

جهاندار با درد وغم گشت جفت

ورا آن سخن بتر آمد ز مرگ

بپژمرد و شد تیره آن سبز برگ

فرستاده ای خواست از در جوان

فرستاد تازان پس پهلوان

بدو گفت رو با سپهبد بگوی

که امشب ز جایی که هستی مپوی

به شبگیر برگرد و پیش من آی

تهی کرد خواهم ز بیگانه جای

بگویم بتو هرچ آید ز پند

سخن چند یاد آمدم سودمند

فرستاده آمد بر پهلوان

بگفت آنچ بشنید مرد جوان

چنین داد پاسخ که لشکر ز راه

نخوانند باز ای خردمند شاه

زره بازگشتن بد آید بفال

به نیرو شود زین سخن بدسگال

چو پیروز گردم بیایم برت

درفشان کنم لشکر و کشورت

فرستاده آمد به نزدیک شاه

بگفت آنچه بشنید زان رزمخواه

ز گفتار اوشاه خشنود گشت

همه رنج پوینده بی سودگشت

سپهدار شبگیر لشکر براند

بر ایشان همی نام یزدان بخواند

همی رفت تا کشور خوزیان

ز لشکر کسی را نیامد زیان

زنی با جوالی میان پر ز کاه

همی رفت پویان میان سپاه

سواری بیامد خرید آن جوال

ندادش بها و بپیچید یال

خروشان بیامد ببهرام گفت

که کاهست لختی مرا در نهفت

بهای جوالی همی داشتم

به پیش سپاه تو بگذاشتم

کنون بستد ازمن سواری به راه

که دارد به سر بر ز آهن کلاه

بجستند آن مرد را در زمان

کشیدند نزد سپهبد دمان

ستاننده را گفت بهرام گرد

گناهی که کردی سرت را ببرد

دوانش به پیش سراپرده برد

سرو دست و پایش شکستند خرد

میانش به خنجر به دو نیم کرد

بدو مرد بیداد را بیم کرد

خروشی برآمد ز پرده سرای

که ای نامداران پاکیزه رای

هرآنکس که او برگ کاهی ز کس

ستاند نباشدش فریادرس

میانش به خنجر کنم به دونیم

بخرید چیزی که باید بسیم

همی بود ز اندیشه هرمز به رنج

ازان لشکرساوه و پیل و گنج

به دل بر چو اندیشه بسیارگشت

ز بهرام پر درد و تیمار گشت

روانش پر از غم دلش به دو نیم

همی داشتی زان به دل ترس و بیم

شب تیره بر زد سر از برج ماه

بخراد برزین چنین گفت شاه

که بر ساز تا سوی دشمن شوی

بکوشی و ز تاختن نغنوی

سپاهش نگه کن که چند و چیند

سپهبد کدامند و گردان کیند

بفرمود تا نامهٔ پندمند

نبشتند نزدیک آن پر گزند

یکی نامه با هدیه شاهوار

که آن را نشاید گرفتن شمار

فرستاده را گفت سوی هری

همی رو چو پیدا شود لشکری

چنان دان که بهرام کنداورست

مپندار کان لشکری دیگرست

ازان راه نزدیک بهرام پوی

سخن هرچ بشنیدی آن را بگوی

بگویش که من با نوید و خرام

بگسترد خواهم یکی خوب دام

نباید که پیدا شود راز تو

گر او بشنود نام و آواز تو

من او را بدامت فراز آورم

سخنهای چرب و دراز آورم

برآراست خراد برزین به راه

بیامد بران سو که فرمود شاه

چو بهرام را دید با او بگفت

سخنها کجا داشت اندر نهفت

وزان جایگه شد سوی ساوه شاه

بجایی که بد گنج و پیل و سپاه

ورا دید بستود و بردش نماز

شنیده همی گفت با او به راز

بیفزود پیغامش از هر دری

بدان تا شود لشکر اندر هری

چوآمد به دشت هری نامدار

سراپرده زد بر لب جویبار

طلایه بیامد ز لشکر به راه

بدیدند بهرام را با سپاه

طلایه بدید آن دلاور سپاه

بیامد دوان تا بر ساوه شاه

بگفت آنک با نامور مهتری

یکی لشکر آمد به دشت هری

سخنها چو بشنید زو ساوه شاه

پر اندیشه شد مرد جوینده راه

ز خیمه فرستاده را باز خواند

به تندی فراوان سخنها براند

بدو گفت کای ریمن پر فریب

مگر کز فرازی ندیدی نشیب

برفتی ز درگاه آن خوارشاه

بدان تا مرا دام سازی به راه

به جنگ آوری پارسی لشکری

زنی خیمه در مرغزار هری

چنین گفت خراد برزین به شاه

که پیش سپاه تو اندک سپاه

گر آید بزشتی گمانی مبر

که این مرزبانی بود بر گذر

وگر زینهاری یکی نامجوی

ز کشور سوی شاه بنهاد روی

ور ای دون که ه بازارگانی سپاه

بیاورد تا باشد ایمن به راه

که باشد که آرد بروی تو روی

ورگ کوه و دریا شود کینه جوی

ز گفتار او شاد شد ساوه شاه

بدو گفت ماناکه اینست راه

چو خراد برزین سوی خانه رفت

برآمد شب تیره از کوه تفت

بسیجید و بر ساخت راه گریز

بدان تا نیاید بدو رستخیز

بدان گه که شب تیره تر گشت شاه

به فغفور فرمود تا بی سپاه

ز پیش پدر تا در پهلوان

بیامد خردمند مرد جوان

چو آمد به نزدیک ایران سپاه

سواری برافگند فرزند شاه

که پرسد که این جنگجویان کیند

ازین تاختن ساخته بر چیند

ز ترکان سواری بیامد چوگرد

خروشید کای نامداران مرد

سپهبد کدامست و سالارکیست

به رزم اندرون نامبردار کیست

که فغفور چشم ودل ساوه شاه

ورا دید خواهد همی بی سپاه

ز لشکر بیامد یکی رزمجوی

به بهرام گفت آنچ بشنید زوی

سپهدار آمد ز پرده سرای

درفشی درفشان به سر بر بپای

چو فغفور چینی بدیدش بتاخت

سمند جهان را بخوی در نشاخت

بپرسید و گفت از کجا رانده ای

کنون ایستاده چرا مانده ای

شنیدم که از پارس بگریختی

که آزرده گشتی وخون ریختی

چنین گفت بهرام کین خود مباد

که با شاه ایران کنم کینه یاد

من ایدون به رزم آمدم با سپاه

ز بغداد رفتم به فرمان شاه

چو از لشکر ساوه شاه آگهی

بیامد بدان بارگاه مهی

مرا گفت رو راه ایشان بگیر

بگرز و سنان و بشمشیر و تیر

چو بشنید فغفور برگشت زود

به پیش پدر شد بگفت آنچه بود

شنید آن سخن شاه شد بدگمان

فرستاده را جست هم در زمان

یکی گفت خراد برزین گریخت

همی ز آمدن خون ز مژگان بریخت

چنین گفت پس با پسر ساوه شاه

که این بدگمان مرد چون یافت راه

شب تیره و لشکری بی شمار

طلایه چراشد چنین سست وخوار

وزان پس فرستاد مرد کهن

به نزدیک بهرام چیره سخن

بدو گفت رو پارسی را بگوی

که ایدر بخیره مریز آب روی

همانا که این مایه دانی درست

کزین پادشاه تو مرگ توجست

به جنگت فرستاد نزد کسی

که همتا ندارد به گیتی بسی

تو را گفت رو راه بر من بگیر

شنیدی تو گفتار نادلپذیر

اگر کوه نزد من آید به راه

بپای اندر آرم بپیل و سپاه

چو بشنید بهرام گفتار اوی

بخندید زان تیز بازار اوی

چنین داد پاسخ که شاه جهان

اگر مرگ من جوید اندر نهان

چوخشنود باشد ز من شایدم

اگر خاک بالا بپیمایدم

فرستاده آمد بر ساوه شاه

بگفت آنچ بشنید زان رزمخواه

بدو گفت رو پارسی را بگوی

که چندین چرا بایدت گفت وگوی

چرا آمدستی بدین بارگاه

ز ما آرزو هرچ باید بخواه

فرستاده آمد ببهرام گفت

که رازی که داری بر آر از نهفت

که این شهریاریست نیک اختری

بجوید همی چون تو فرمانبری

بدو گفت بهرام کو را بگوی

که گر رزمجویی بهانه مجوی

گر ای دون که ه با شهریار جهان

همی آشتی جویی اندر نهان

تو را اندرین مرز مهمان کنم

به چیزی که گویی تو فرمان کنم

ببخشم سپاه تو را سیم و زر

کرا درخور آید کلاه و کمر

سواری فرستیم نزدیک شاه

بدان تابه راه آیدت نیم راه

بسان همالان علف سازدت

اگر دوستی شاه بنوازدت

ور ای دون که ایدر به جنگ آمدی

بدریا به جنگ نهنگ آمدی

چنان بازگردی ز دشت هری

که برتو بگریند هر مهتری

ببرگشتنت پیش در چاه باد

پست باد و بارانت همراه باد

نیاوردت ایدر مگربخت بد

همی خواست تا بر سرت بد رسد

فرستاده برگشت و آمد چو باد

پیام جهان جوی یک یک بداد

چو بشنید پیغام او ساوه شاه

برآشفت زان نامور رزمخواه

ازان سرد گفتن دلش تنگ شد

رخانش ز اندیشه بی رنگ شد

فرستاده را گفت روباز گرد

پیامی ببر نزد آن دیومرد

بگویش که در جنگ تو نیست نام

نه از کشتنت نیز یابیم کام

چوشاه تو بر در مرا کهترند

تو را کمترین چاکران مهترند

گر ای دون که ه زنهار خواهی ز من

سرت برگذارم ازین انجمن

فراوان بیابی زمن خواسته

شود لشکرت یکسر آراسته

به گفتار بی سود و دیوانگی

نجوید جهانجوی مرد انگی

فرستادهٔ مرد گردنفراز

بیامد به نزدیک بهرام باز

بگفت آن گزاینده پیغام اوی

همانا که بد زان سخن کام اوی

چو بشنید با مرد گوینده گفت

که پاسخ ز مهتر نباید نهفت

بگویش که گرمن چنین کهترم

نه ننگ آید از کهتری بر سرم

شهنشاه و آن لشکر از ننگ تو

بتندی نجوید همی جنگ تو

من از خردگی را نده ام با سپاه

که ویران کنم لشکر ساوه شاه

ببرم سرت را برم نزد شاه

نیرزد که برنیزه سازم به راه

چومن زینهاری بود ننگ تو

بدین خردگی کردم آهنگ تو

نبینی مرا جز به روز نبرد

درفشی پس پشت من لاژورد

که دیدار آن اژدها مرگ تست

نیام سنانم سرو ترگ تست

چو بشنید گفتارهای درشت

فرستاده ساوه بنمود پشت

بیامد بگفت آنچ دید و شنید

سرشاه ترکان ز کین بردمید

بفرمود تا کوس بیرون برند

سرافراز پیلان به هامون برند

سیه شد همه کشور از گرد سم

برآمد خروشیدن گاودم

چو بشنید بهرام کآمد سپاه

در و دشت شد سرخ و زرد و سیاه

سپه رابفرمود تا برنشست

بیامد زره دار و گرزی بدست

پس پشت بد شارستان هری

به پیش اندرون تیغ زن لشکری

بیار است با میمنه میسره

سپاهی همه کینه کش یکسره

تو گفتی جهان یکسر از آهنست

ستاره ز نوک سنان روشنست

نگه کرد زان رزمگاه ساوه شاه

به آرایش و ساز آن رزمگان

هری از پس پشت بهرام بود

همه جای خود تنگ و ناکام بود

چنین گفت پس باسواران خویش

جهاندیده و غمگساران خویش

که آمد فریبنده ای نزد من

ازان پارسی مهتر انجمن

همی بود تا آن سپه شارستان

گرفتند و شد جای من خارستان

بدان جای تنگی صفی برکشید

هوا نیلگون شد زمین ناپدید

سپه بود بر میمنه چل هزار

که تنگ آمدش جای خنجرگزار

همان چل هزار از دلیران مرد

پس پشت لشکرش بر پای کرد

ز لشکر بسی نیز بیکار بود

بدان تنگی اندر گرفتار بود

چو دیوار پیلان به پیش سپاه

فراز آوریدند و بستند راه

پس اندر غمی شد دل ساوه شاه

که تنگ آمدش جایگاه سپاه

توگفتی بگرید همی بخت اوی

که بیکار خواهد بدن تخت اوی

دگر باره گردی زبان آوری

فریبنده مردی ز دشت هری

فرستاد نزدیک بهرام وگفت

که بخت سپهری تو رانیست جفت

همی بشنوی چندپند و سخن

خرد یار کن چشم دل بازکن

دو تن یافتستی که اندر جهان

چوایشان نبود از نژاد مهان

چو خورشید برآسمان روشنند

زمردی همه ساله در جوشنند

یکی من که شاهم جهان را بداد

دگر نیز فرزند فرخ نژاد

سپاهم فزونتر ز برگ درخت

اگربشمرد مردم نیکبخت

گراز پیل ولشکر بگیرم شمار

بخندی ز باران ابر بهار

سلیحست و خرگاه و پرده سرای

فزون زانک اندیشه آرد بجای

ز اسبان و مردان بیابان وکوه

اگر بشمرد نیز گردد ستوه

همه شهر یاران مرا کهترند

اگر کهتری را خود اندر خورند

اگر گرددی آب دریا روان

وگر کوه را پای باشد دوان

نبردارد از جای گنج مرا

سلیح مرا ساز رنج مرا

جز از پارسی مهترت در جهان

مرا شاه خوانند فرخ مهان

تو راهم زمانه بدست منست

به پیش روان من این روشنست

اگر من ز جای اندر آرم سپاه

ببندند بر مور و بر پشه راه

همان پیل بر گستوانور هزار

که بگریزد از بوی ایشان سوار

به ایران زمین هرک پیش آیدم

ازان آمدن رنج نفزایدم

از ایدر مرا تا در طیسفون

سپاهست مانا که باشد فزون

تو را ای بد اختر که بفریفتست

فریبندهٔ تو مگر شیفتست

تو را بر تن خویشتن مهرنیست

و گرهست مهرتو را چهر نیست

که نشناسدی چشم اونیک وبد

گزاف از خرد یافته کی سزد

بپرهیز زین جنگ و پیش من آی

نمانم که مانی زمانی بپای

تو را کدخدایی و دختر دهم

همان ارجمندی و اختر دهم

بیابی به نزدیک من مهتری

شوی بی نیازی از بد کهتری

چوکشته شود شاه ایران به جنگ

تو را آید آن تاج و تختش بچنگ

وزان جایگه من شوم سوی روم

تو رامانم این لشکر و گنج و بوم

ازان گفتم این کم پسند آمدی

بدین کارها فرمند آمدی

سپه تاختن دانی وکیمیا

سپهبد بدستت پدر گر نیا

زما این نه گفتار آرایشست

مرا بر تو بر جای بخشایشست

بدین روز با خوارمایه سپاه

برابر یکی ساختی رزمگاه

نیابی جز این نیز پیغام من

اگر سربپیچانی از کام من

فرستاده گفت و سپهبد شنید

بپاسخ سخن تیره آمد پدید

چنین داد پاسخ که ای بدنشان

میان بزرگان و گردنکشان

جهاندار بی سود و بسیارگوی

نماندش نزد کسی آبروی

به پیشین سخن و آنچ گفتی ز پس

به گفتار دیدم تو را دسترس

کسی را که آید زمانه به سر

ز مردم به گفتار جوید هنر

شنیدم سخنهای ناسودمند

دلی گشته ترسان زبیم گزند

یکی آنک گفتی کشم شاه را

سپارم بتو لشکر و گاه را

یکی داستان زد برین مرد مه

که درویش راچون برانی زده

نگوید که جز مهتر ده بدم

همه بنده بودند و من مه بدم

بدین کار ما بر نیاید دو روز

که بفروزد از چرخ گیتی فروز